بتن پر مقاومت

اجرای بتن پر مقاومت،در کشور ما ایران یک نوع بتن خاص و جدید به شمار می رود. در اکثر کشورهای دنیا در طراحی سازه های بتنی حداقل بتن با مقاومت 40 مگا پاسکال به کار می رود . در ایده اولیه بتن های پر مقاومت تنها بحث مقاومت مطرح بود ولی بعدها با مشکلات و آسیب های ایجاد شده در بتن های پر مقاومت، اجرای بتن های توانمند در دستور کار قرار گرفت.مطابق با ACI 1992 بتن با حداقل مقاومت 40 مگا پاسکال به عنوان بتن پر مقاومت تعریف می گردد ولی در ویرایش سال 2001 حداقل مقاومت برای بتن پر مقاومت معادل 55 مگا پاسکال در نظر گرفته شده است هر چند با استفاده از دوده سیلیسی نیز می توان بتن پر مقاومت ساخت ولی برای ساخت حداقل بتن پر مقاومت کاهش نسبت آب به سیمان وکارکردن روی سنگدانه با تئوری های حداکثر تراکم DENSE PACKING، واستفاده از سیمان های ریز دانه با نرمی بالا می تواند مفید به فایده واقع گردد مهم ترین فواید بتن پر مقاومت را می توان به صورت ذیل بر شمرد:

1-کاهش ابعاد المان های سازه ای

2-امکان برداشت زود هنگام قالب ها

3-نفوذ پذیری کمتر و دوام بالاتر در این نوع بتن ها الزما بتن های با مقاومت بالا دارای دوام بالائی نمی باشند و به عبارتی الزما توانمند نیستند. امروز در آزمایشگاه بتن های با مقاومت 140 و حتی 800 مگا پاسکال نیز ساخته می شود کاهش نسبت آب به سیمان برای کسب مقاومت بتن موجب کاهش تخلخل خمیر و همچنین کاهش تخلخل در ناحیه انتقال ITZمی گردد مقاومت های بالاتر از 40 مگا پاسکال به راحتی با استفاده از نسبت آب به سیمان کمتر از 4/0 و با استفاده از مصالح استاندارد به دست می آید در ابتدای ساخت بتن های پر مقاومت، این هدف با افزایش عیار سیمان محقق می گردید و حتی عیار های بالاتر از 600 کیلوگرم بر متر مکعب نیز استفاده می شد.دانشمندان بعد ها متوجه شدند افزایش عیار سیمان تا این موجب کاهش مقاومت بتن می گردد فلسفه افزایش مقاومت در بتن های با مقاومت بالا، افزایش مقاومت ناحیه انتقال یا همان حلقه ضعیف در زنجیره بتن می باشد در حقیقت در بتن های پر مقاومت، ناحیه انتقال تقویت می گردد. این عمل توسط دوده سیلیسی و کریستاله شدن آهک موجود در اطراف ناحیه انتقال می گردد.

۵ مهر ۱۳۹۹

عمران